De #MeToo discussie wakkert de angst voor vrouwen alleen
maar verder aan
Het is nog niet zo gek lang geleden dat de wereldbevolking
vocht voor een vrijere leefomgeving. Men wilde onder het juk van de strenge
Katholieke Kerk uit. Om dat te bekrachtigen ging men massaal aan de drank en
drugs, luisterde naar rock ’n roll muziek en werd bloot de nieuwe maatstaf. Dit
alles was tegen het zere been van de Kerk, die het liefst zag dat vrouwen zo
jong mogelijk zouden trouwen en aan kinderen begonnen. Het waren de jaren ’60 en
’70 waarin naakt de nieuwe maatstaf was.
Dat druppelde nog even door in de jaren ’80 en ’90 maar daarna was het al snel voorbij:
Internet deed zijn intrede en voortaan moesten we leven volgens Amerikaanse
wetten en die worden opgesteld in overleg met c.q. door de kerk, of
strenggelovige politici. Met het verschijnen van de Vijftig Tinten Grijs-serie
leek het erop alsof de samenleving weer los leek te komen van die nieuwe
preutsheid. Maar schijn bedriegt: Het is gedaan met de vrijheid. Voortaan moeten
we geloven dat naakt het equivalent dat vies is, en dat seks eigenlijk alleen
maar wordt bedreven ná het huwelijk en alleen om kinderen te maken. Voor vrije seks
en naakt ben je aangewezen op commerciële internetkanalen of YouPorn.
Er heerst een nieuwe preutsheid in onze samenleving en de
wereldwijde #MeToo discussie maakt dat allemaal niet eenvoudiger. Goed, mannen
die zich ongewenst opdringen aan een vrouw mogen hun straf niet ontlopen. Goed,
als een vrouw wordt aangerand of verkracht moet ze de kans krijgen om naar de
politie te gaan om aangifte te doen. Maar de dreiging daarvan maakt mannen
eigenlijk alleen maar onzekerder over wanneer ze een vrouw kunnen benaderen. Mag
een man überhaupt nog een complimentje maken zonder dat de man over een paar
jaar aan de rechter moet uitleggen dat het allemaal niet zo bedoeld was? Is onze
maatschappij hiermee niet in een nieuwe preutsheid beland, die veel verder gaat
dan de streng religieuze regels van Apple, Google en Facebook?
Vervolg op die discussie is of we ooit nog erotische
series kunnen bekijken. Series waarin stelletjes bloot met elkaar vrijen, zonder
dat er dekens over de lichamen zijn gedrapeerd. Zien we ooit nog series zoals Chemistry
(2011), Co-ed Confidential (2008) of Erotic Confessions (1996). Kunnen we ooit
nog genieten van naakte vrouwenlichamen zoals in Femme Fatales (2011), Life on Top (2009) of The Erotic Traveler
(2007)? Wordt de vrouw niet teveel op een voetstuk geplaatst? Moeten we niet
terug naar de jaren ’60 en ’70, waarin seks nog gewoon vrij was en daarmee het
leven ook een stuk aangenamer? In de jaren ’80 werd er geen Nederlandse
speelfilm gemaakt zonder dat daar een paar blote vrouwenborsten in voor kwam.
Zelfs in reclameboodschappen mochten blote vrouwenborsten niet ontbreken,
anders werd het product simpelweg niet verkocht (Wasa Knäckebröd, FA douchegel).
Tegenwoordig begint de maatschappij te steigeren wanneer er een paar blote
vrouwenborsten op het scherm verschijnen.
 |
| Sandra Luesse en Oscar Rodrigues in Co-Ed Confidential (2008) In een wereld zo perfectionistisch als de onze werpt De Finse Postcode een blik in de nabije toekomst. Het is een toekomst waarin de man in het leven van een vrouw een bijrol vervult. Het is een geheimzinnige wereld. Hoe kan deze geheimzinnige wereld bestaan? Wie houdt deze schaduwwereld in stand? Is dit de wereld waarin we morgen wakker willen worden?
'De Finse Postcode' is een geregistreerde handelsnaam van HQ/e.
|
